به گزارش خبرنگار مهدويت و غدير خبرگزاري شبستان از مسير پياده روي اربعين حسيني: شايد وقتي در گذشته، از عصر ظهور امام مهدي(عج) و ويژگي هاي آن مثل تجمع همه مردم از قوميت ها، نژادها، رنگ ها و زبان ها و يا حاکميت روح محبت و همدلي بر روابط انسان ها سخن به ميان مي آمد، تصور آنچه قرار است در دولت کريمه تجربه شود دور از ذهن مي نمود و نمي شد تصويري از آن دولت موعود و ارمغانش براي بشر در ذهن پروراند اما. .
پياده روي اربعين که عليرغم ديرينه بودن اش چندسالي است به ويژه با حضور زايران ايراني و سنگ تمام عراقي ها در مهمان نوازي، با شور و حرارتي خاص برگزار مي شود توانسته نقش ظهور را از قاب روايات خارج کرده و به آن رنگ عينيت بزند.
عينيتي که از همان لحظه خروج از مرز شاهدش ميشوي چراکه شوق وصال و زيارت امام(ع) چنان بيتابت مي کند که اصلا متوجه ترک وطن نمي شوي؛ از همان بدو ورود به خاک عراق که «حب الحسين» آن را براي ايرانيان وطن دوم و چه بسا موطن قلبي شان کرده است، جلوه هاي محبتي را که از عشق به سيدالشهداء(ع) شعله گرفته و روز به روز بر فروغ و حرارتش افزوده مي شود، مي بيني.
وقتي پسران نوجوان مقابلت با ظرف آب و چاي حاضر مي شوند و آرزويشان رفع خستگي از جان زائران حضرت ارباب است و پسرکاني که عليرغم سن کم، آرزوهاي بزرگي مثل شهادت دارند و برايش به زايران التماس دعا مي گويند!
در مسير مرز تا نجف و تجربه حضور در بارگاه شاهِ دين حضرت اميرالمومنين(ع) هر ثانيه برايت ساعتي طول مي کشد و شوق نشستن در ايوان طلاي حضرت(ع) همه فکر و ذکرت مي شود تا از مولي الموحدين اذن زيارت گرفته و رهسپار سفر عشق شوي آنهم در مسيري که فاصله عمود به عمودش در حافظه قلبت چنان حک مي شود که ديگر گريزي از مرور هزارباره اش ندارد و جالب آنکه در هر مرور شيفته و مجنون تر مي شوي.
لبيک به همين نداست که زائران اربعين را از خانه و خانواده و دلبستگي ها جدا کرده و مجنون وار، رهسپار بيابان مي کند تا در سايه محبت و هدايت امام زمان(عج) مشق انتظار کنند و مانور ظهور اجرا کنند و به جهان بگويند مستضعفان عالم که قرآن وعده ارث بردن زمين توسط آنها را داده است، چنين باورمندان و ياوراني دارند که حتي در غيبت امام شان دست از ياري او نکشيده و با لبيک به جد شهيدش، با اميد به ثبت اسم شان در سپاه «امام منصور» سختي هاي پياده روي اربعين را به جان مي خرند.
شايد براي آنها که پاي دل هاشان هنوز در اين عشق زمينگير نشده، پياده روي اربعين صرفا طي يک مسير چندين کيلومتري در دل بيابان براي زيارت امام مظلوم و شهيدشان باشد اما آنها که به شوق همقدمي با امام عصر(عج) هر گام شان را نذر ظهور کرده اند، خوب مي دانند از ساقه تا صدر اين مسير چيزي جز يک پياده روي است. .
بعد از عشق که ريشه اين حرکت است محبت، وحدت و روح همدلي حاکم بر آن بي آنکه بين زائران همزباني باشد؛ ثابت مي کند که برپايي اين همه موکب(ايستگاه هاي صلواتي) براي اسکان و تغذيه زائران، ايستادن دخترکان عراقي بر سر راه زائران به منظور خدمت ولو به قدر دادن يک برگ دستمال کاغذي، تلاش عراقي ها براي ربودن گوي سبقت از يکديگر در پذيرايي از زائران، بريدن هاي چندروزه از روزمرگي ها و زدن به دل جاده در عين ساده زيستي و به دور از هر گونه لاکچري بازي و هزار و يک عادت خوبي که هر يک از آنها براي خوب کردن حال دل هامان کافي است، همه و همه در ظاهر يک پياده روي است، اما باطنش لبيک به نداي هل من ناصر سيدالشهداء(ع) است که طنين آن در گوش تاريخ پيچيده و عليرغم فاصله چهارده قرني با زائران اربعين چه خوب شنيده مي شود. .
و اينها همه در پرتوي عشق حسين(ع) است که عالم را با نداي هل من ناصر خود جمع کرده و به زمره مهدي ياوران پيوندشان مي دهد.
درباره این سایت